ਭੁੱਖ

ਪਿੰਡ ਦੇ ਮੋਹਰੀ ਕਲੱਬ ਵੱਲੋਂ ਇੱਕ ਸੈਮੀਨਾਰ ਕਰਾਉਣ ਦਾ ਫ਼ੈਸਲਾ ਲਿਆ ਗਿਆ। ਇਸਦੇ ਲਈ ਕਲੱਬ ਦਾ ਪ੍ਰਧਾਨ ਤੇ ਕੁੱਝ ਮੈਂਬਰ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਪੱਤਰਕਾਰਾਂ, ਸਮਾਜ ਸੇਵੀ ਆਗੂਆਂ ਤੇ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਲੀਡਰਾਂ ਨੂੰ ਸੱਦਾ ਦੇਣ ਲਈ ਸ਼ਹਿਰ ਗਏ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਇੱਕ ਪੱਤਰਕਾਰ ਦੇ ਦਫ਼ਤਰ ਤੇ ਪੁੱਜੇ ਤਾਂ ਕਲੱਬ ਦੇ ਪ੍ਰਧਾਨ ਨੇ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ, "ਜਨਾਬ ਅਸੀਂ ਕਲੱਬ ਵੱਲੋਂ ਇੱਕ ਸੈਮੀਨਾਰ ਕਰਵਾ ਰਹੇ ਹਾਂ ਇਸ ਦੀ ਕਵਰੇਜ ਲਈ ਤੁਸੀਂ ਜ਼ਰੂਰ ਪੁੱਜਣਾ ਐ।"
"ਕਿਸ ਦਿਨ ਐ?"
"ਉੰਨੀ ਤਰੀਕ ਦਾ ਰੱਖਿਆ ਐ ਜੀ...।"
"ਨਾ ਜੀ, ਉਸ ਦਿਨ ਤਾਂ ਕੋਈ ਵਿਹਲ ਈ ਨਈਂ। ... ਮੰਤਰੀ ਜੀ ਦਾ ਦੌਰਾ ਐ।"
"ਸਾਨੂੰ ਪਤੈ ਜੀ, ਉਹ ਤਾਂ ਸਵੇਰੇ ਆ ਰਹੇ ਨੇ। ਅਸੀਂ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਸ਼ਾਮ ਦਾ ਰੱਖਿਆ ਐ।" ਪ੍ਰਧਾਨ ਜੀ ਬੋਲੇ।
"ਠੀਕ ਐ,... ਤਾਂ ਵੀ ਮੰਤਰੀ ਜੀ ਦੀ ਕਵਰੇਜ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹੋਰ ਕਈ ਕੁੱਝ ਚਲਦਾ ਰਹਿੰਦੈ, ਟੈਮ ਈ ਨਈਂ ਮਿਲਣਾ...।"
"ਅਸੀਂ ਵੀ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਈ ਕੁੱਝ ਰੱਖਿਐ ਜਨਾਬ...।"
"ਪ੍ਰਧਾਨ ਜੀ ਤੁਸੀਂ ਸਾਫ਼-ਸਾਫ਼ ਕਿਉਂ ਨਈਂ ਦੱਸਦੇ, ਲੁਕੋਈ ਕਿਉਂ ਜਾਂਦੇ ਹੋ ?" ਨਾਲ ਆਏ ਕਲੱਬ ਦੇ ਇੱਕ ਮੈਂਬਰ ਨੇ ਕਿਹਾ।
"ਦਰਅਸਲ ਅਸੀਂ ਉਸ ਦਿਨ ਤੁਹਾਡਾ ਸਨਮਾਨ ਵੀ ਕਰਨਾ ਐ ਜੀ।"
"ਅੱਛਾ... ਅੱਛਾ.... ।" ਪੱਤਰਕਾਰ ਦੇ ਹੋਠੀਂ ਮੁਸਕਾਨ ਆ ਟਿਕੀ । "ਚਲੋ ਕੱਢ ਲਵਾਂਗੇ ਸਮਾਂ...।" ਪੱਤਰਕਾਰ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਬਿਲਕੁੱਲ ਬਦਲੀ ਹੋਈ ਸੀ।
"ਇਹ ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਤਾ ਹੀ ਹੋਣੈ ਪਈ ਸਨਮਾਨ ਵਿੱਚ ਗਿਆਰਾਂ ਸੌ ਰੁਪਏ, ਸ਼ਾਲ ਤੇ ਮੋਮੈਂਟੋ ਹੋਵੇਗਾ...?" ਇੱਕ ਹੋਰ ਸਾਥੀ ਨੇ ਨਾਲ ਲਗਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
"ਉਹ ਜੀ ਕੋਈ ਨਾ... ਮੈਖਾ ਤੁਸੀਂ ਫ਼ਿਕਰ ਨਾ ਕਰੋ।... ਮੇਰੇ ਹੋਰ ਸਾਥੀ ਪੱਤਰਕਾਰ ਵੀ ਆਉਣਗੇ। ਮੈਂ ਆਪ ਕਹਿ ਦਿਆਂਗਾ, ਪੂਰੀ ਕਵਰੇਜ ਹੋਵੇਗੀ ਜੀ.... ਮੈਖਾ ਬਹਿ ਜਾ ਬਹਿ ਕਰਵਾ ਦਿਆਂਗੇ।" ਦਫ਼ਤਰ ਉੱਚੀ ਅਵਾਜ਼ ਠਹਾਕਿਆਂ ਨਾਲ ਗੂੰਜ ਪਿਆ।
****